Zelfs een kleine google opdracht leverde niets op dan Pleegzuster Bloedwijn. Ik ben op mijn eigen kennis overgeleverd dus. Op deze LP van een klein half uur krijgen we drie nummers voorgeschoteld, helaas hebben deze ook de veelzeggende titel, I, II en III. Daar heb je dus ook mooi even niets aan. Muzikaal krijgen we een tegendraadse, repetitieve, weinig melodieuze sloot black metal gepresenteerd. Als je van een stukje Leviathan houdt, dan kom je hier zeker aan je trekken.

De plaat opent met een onheilspellend klokkenspel, wat al snel overgaat in een hypnotiserende riff, die door een nare krijs overstemd wordt. Na een minuut of zes krijgen we een lekkere versnelling naar het eind toe, maar ook dit is weer gebaseerd op één riff die naar het einde raast. ‘II’ gaat meteen van start met een lekkere tremolo riff, die niet had misstaan in de hoogtijdagen van de 2nd wave. Ook dit thema domineert hier weer het nummer, waar we halverwege overgaan op een slepender stuk dat gedomineerd wordt door een basloop en onheilspellend pianospel op de achtergrond. Ook bij ‘III’ wordt ongeveer ditzelfde stramien gevolgd. Er wordt lang door gebreid op dezelfde leest, maar elke klap van de drums of schreeuw van de zanger komt aan als een hamer.