Wie hier niet in weg gezwijmeld is, krijgt nu de gelegenheid om op te letten, want dit album biedt zoveel meer. Bij ‘Architect Of Cosciousness’ is de intro spannend, de inzet van de drums van Matt Lynch is super verwerkt binnen het geheel wat de technische gitaarriffs goed draagt. De wisselwerking is spannend en boeit tot het einde. Waar het volle geheel soms ook wat moeilijk aanvoelt.

Bij ‘Aurora’ ligt de nadruk eigenlijk direct op de vocalen en dat werkt verfrissend. Er wordt veel gespeeld tussen de vocalen en de gekozen riffs die de verhalende lijn dragen en dat is knap gedaan. Fantastisch drumwerk, veel tempowisselingen en een hoog psychedelisch gehalte maken het af. ‘In A Multiverse Where Atoms Sing’ is de vibe duidelijk wat rauwer, wat tof solerend werk brengt. De rappe tempowisselingen zijn wederom knap verwerkt binnen het geheel. Het is allemaal net wat sneller, wat minder gepolijst en dat is lekker!

Het album wordt afgesloten met wederom een code ‘Ec-ka72’, maar daarvoor komt er nog een ietwat bombastisch pareltje voorbij. ‘Diamond Light Body’ is vol, snel wisselend, moeilijk en bevat gierende gitaren die het halverwege nog voller en moeilijker weten te maken. Toch blijf je getriggerd en dat brengt je naar een mooi geheel bij het einde.

Weet Cynic met ‘Ascension Codes’ het typische Cynic geluid vast te houden? Dit zullen veel fans zich afvragen na het tragisch verlies van de Seans. Het is zeker een typisch Cynic album en wanneer je smult van technisch en jazz dat is het ook zeker een aanrader. Matt Lynch blijkt een prima drummer en zal toffe invloeden weten te brengen binnen de band. Het gemis van een bassist is zeker merkbaar, en onmogelijk om op te vangen voor toetsenist Dave Mackay. Toch is het knap wat Paul Masvidal en co. hier neer zetten. Het is dan ook spannend om te zien wat de band ons in de toekomst nog gaat brengen. ‘Ascension Codes’ is een ieder geval een mooie bladzijde voor een nieuw hoofdstuk.