De woorden van gitarist Christian Lindell zijn in deze realistisch: “We streven ernaar om ons eigen geluid te ontwikkelen. Old school was misschien belangrijk bij de eerste demo tot aan het eerste album, sindsdien is het belangrijkste doel geweest om onze eigen stijl te ontwikkelen en iets toe te voegen aan alles wat al is gedaan. In het begin haal je inspiratie uit anderen, van buitenaf, andere bands, albums etc, maar op een gegeven moment moet je in plaats daarvan inspiratie van binnenuit kunnen kanaliseren”. Met name zanger Per Lengstedt is, mijn inziens, belangrijk geweest in de ontwikkeling. In tegenstelling tot de eerste zanger Philip Svennefelt heeft Per veel meer in zijn mars dan alleen een knappe kopstem. Natuurlijk heeft de band zich ook muzikaal verder ontwikkeld.

Het album opent met het titelnummer ‘At One with None’ en meteen laat zanger Per Lengstedt zijn veelzijdigheid horen. Naast de zo typerende kopstem, zoals we die kennen van King Diamond, laat Per horen over een geweldige variëteit aan vocalen te beschikken, hetgeen misschien nog wel beter tot uiting komt in het navolgende ‘Curtains (The Dumb Supper)’. Muzikaal zit het over het algemeen goed in elkaar en is het met name gitarist Christian Lindell die met zijn solo’s weet te imponeren. Een nummer als ‘Phantom Fathomer’ is een sterke heavy song met een goede opbouw, waar bij ‘He Who Stands’ te veel wordt veranderd van tempo waardoor het nummer nooit echt los komt.