De licht hese stem van Lee past perfect bij de rock getinte songs op dit album en de inmiddels al jaren vaste line up maakt het alleen maar beter. Klasse muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn, zoals Sean Kelly op gitaar, die als hij even de vrije hand krijgt, laat horen een heuse gitaarvirtuoos te zijn. Maar ook Dave Reimer op bas en echtgenoot John Cody op drums zijn klasbakken. Met een lekkere flow en makkelijk herkenbare refreintjes ligt de plaat uitstekend in het gehoor en luistert makkelijk weg. Verwacht dan ook geen jaren tachtig Lee Aaron, dit is Lee Aaron puur en naturel zonder poespas. Geheel in lijn met de albums die de band sinds de comeback in 2016 begonnen is met ‘Fire And Gasoline’.

Een eigenzinnige band die weet wat ze wil en dit uit voert met success. De tijd lijkt geen vat te hebben gehad op de stem van Lee, en ook het uiterlijk wat dat betreft, de 58 jarige ziet er nog immer goed uit. Alleen de muziek is een stuk volwassener dan in de tachtiger jaren maar daarmee zeker niet minder. Luchtige onderwerpen, en soms ook serieus, met hier en daar wat humor tussendoor maken het geen zware kost wat de teksten betreft. Zo gaat ‘Wasted’ over (alcohol) verslaving, ‘Devil’s Gold’ met schitterend gitaarwerk over materialisme. Maar ook de liefde komt aan bod in ‘Cmon’ en ‘Had Me at Hello’ en de maatschappij in ‘Soul Breaker’ en ‘Russian Doll’.