En direct hoorbaar is al dat dit een echte IJslandse plaat is. De stuwende drums die we kennen van Svartidaudi en de dissonante tonen en riffs van een Sinmara zijn direct duidelijk aanwezig. Dat is een goed teken, want met deze sound zijn er een paar zeer sterke platen uitgebracht. Alleen na één volledige luisterbeurt ben ik toch wat teleurgesteld. Vítahringur is duidelijk minder dan de toppers die in de eerste echte golf uitgebracht zijn. Niets ten nadele van Mannveira, want degelijk is het zeker. De ijle screams van Illugi, die vreemd genoeg in geen enkele andere band uit Reykjavik zit, liggen goed in de mix. De nummers zijn misschien iets langer dan die van Misthyrming, iets gestructureerd dan Wormlust en wat meer black dan Skaphe. Alleen lag de kwaliteit en de nieuwigheid net wat hoger in 2015 toen alles op je af kwam gesjeesd.

Mijn mond valt dus ook niet meer open van deze release. En dat is op zich jammer, want als ze geen 5 jaar gedaan hadden over het schrijven van deze opvolger was ik er mee weggelopen. Het IJslandse trucje is nog niet uitgewerkt, maar deze band is saai in al zijn degelijkheid. Je kan alle vinkjes zetten, maar de echte vonk ontbreekt. Jammer, want ik had er wellicht meer van verwacht.