In 40 minuten worden we meegezogen in 4 nummers van ongeveer tien minuten die doorgaan waar ‘Bedehuis’ ophield. Huiveringwekkende, sfeervolle black metal die het midden houdt tussen de uitgesponnen meer Amerikaanse sound en het Noorse of Zweedse houthakkerswerk. In alles vind ik deze plaat een stap vooruit op ‘Bedehuis’. De riffs beklijven net wat meer, en de spookachtige sfeer die opgewekt wordt door de cleane zang is nu op elk nummer aanwezig. Qua titels is er op ‘Pelgirmsood’ ook thematiek aanwezig in plaats van alleen maar genummerde tracks. Het maakt het hele plaatje gewoon net wat meer af dan op voorganger ‘Bedehuis’. Tekstueel gezien is het nog steeds antireligieus werk wat de klok slaat. Dit past ook helemaal bij de vervreemdende sfeer die P. op deze plaat neerzet. Wessel Damiaen (o.a. Laster) heeft deze plaat van een lekker organische sound voorzien in zijn Catacomben Studio en drumde de plaat ook in. Echte drums klinken per slot van rekening toch beter dan die uit een doosje.

Als ik er nu nog een nummer uit zou willen pikken is het ‘De Nacht en de Verdwijning’. In mijn ogen het beste nummer van de plaat, begint met traag slepend gitaarwerk en versnelt daarnaar naar een lekker maniakaal schreeuwend stuk, wat over gaat in galmende cleane zang. Er volgen nog wat losse melodie lijnen voordat we weer in een lekker stukje tremolo riffing terecht komen. Echt een lekker nummer. Ik kan aanbevelen dit pareltje van eigen bodem aan te schaffen bij Argento Records. Aanrader!