Na beluistering van dit album heb ik het gevoel al die moderne piepjes en elektronica live gemist te hebben en dat ervaar ik als een pluspunt. Amaranthe gebruikt ze te pas en onpas en dat is af en toe behoorlijk irritant. Maar goed dat is hun handelsmerk, evenals het creëren van aanstekelijke poppy nummers in een stevig jasje. Daarin zijn ze koploper en dat bewijzen ze met ‘Manifest’ zeker weer opnieuw.

Opener ‘Fearless’ bewijst dat al meteen en de liefhebbers van dit genre kunnen los op dit opzwepende nummer waarin de fraaie, helder vocalen van Elize tegenwicht krijgen van de brute variant van Henrik Englund Wilhelsson. Henrik krijgt in bijna elk nummer wel de ruimte. Hierdoor winnen de nummers wel aan kracht en krijgen ze een nu-metal twist maar voor mij wordt het soms ook “too much”. In ‘Archangel’ werkt het fantastisch, een heerlijk nummer. In ‘Boom!’ krijgt hij de bijna volledige ruimte en dat had best wat korter gemogen. Hoewel de rap bijzonder knap gedaan wordt is bij mij na 3 minuten de lol er wel vanaf. Het refrein daarentegen zal het live zeker goed doen. Naast de genoemde 2 vocalen is er nog een derde in de persoon van Nils Molin. Deze beschikt over een imposante, heldere strot en ook hij is veelvuldig te horen. Zeker in de bijzonder fraaie ballad ‘Crystaline’ waarin hij fraai duelleert met Elize. Met 3 zangers neemt Amaranthe geen genoegen want ook Battle Beast zangeres Noora Louhimo (‘Strong’) en niemand minder dan Angela Gossow (‘Do or Die’) maken hun