keuze voor de clip allicht verklaard. ‘Tateishi’ daarentegen is een heel krachtig nummer. De intro is prachtig en ook de opbouw van het gitaarspel van Richard Chapple is knap gedaan. Het is juist die verhalende lijn die de harde stukken en de melodieuze stukken weet te lijmen.

Het is zo enorm compleet in geluid, dat werkelijk alles lijkt te kloppen.
Ook ‘The Narcissist’ is zo’n perfect kloppend nummer. De nadruk ligt wel meer op harde kant en in de vocalen dus ook meer screaming, maar het werkt. Het heeft een lekker tempo, en daarmee lijkt de Devil Sold His Soul met twee opeen volgende sterke nummers een goede opbouw binnen het album te pakken te hebben. Toch is het de inzet van Ed Gibbs op de vocalen die ook zorgt voor wat meer pop achtig geluid bij tijd en wijlen en dat horen we terug in ‘Beyond Reach’ en ‘Acrimony’.

Overwegend rustig is ‘But Not Forgotten’. Ook hier wordt de melodieuze kant van de band optimaal benut. Het is veel rock maar kent toch een fijn vol geluid. Het is vooral een mooi nummer. In afsluiter ‘Loss’ laten de vocalisten nogmaals horen hoe goed zij kunnen samenwerken. Hier wederom een prachtige intro, met een ballad achtige vibe. Halverwege dan toch de opbouw want anders duren 7:36 minuten wel erg lang, en daarmee wordt er afgesloten met een krachtige rockballad, met zelfs wat screaming op het eind.

In ‘Loss’ laat Devil Sold His Soul maar weer eens horen hoe sterk de samenwerking tussen twee vocalisten kan zijn. Het zal voor de fans van het eerste uur dan ook een feestje zijn dat Ed Gibbs zijn weg heeft teruggevonden naar het gezelschap. De muzikale kant van de band is ijzersterk en de melodieën soms bijzonder mooi. Het is geen straf om je als luisteraar mee te laten voeren in ieder stukje van het verhaal. Nu hopen voor de fans dat het niet weer jaren duurt voordat er een nieuwe release uitkomt. Maar voor nu heeft Devil Sold His Soul ze een heuse traktatie gedaan.