I At Last – Magenta | EP
Juliette Ruygrok | 11 april 2021
Met invloeden uit verschillende genres heeft de gemiddelde metalcore band tegenwoordig een eigen stijl. I At Last geeft dan ook aan dat hun debuut vooral klinkt als, nou ja…. Als I At Last. ‘Magenta’ is de debuut EP van deze finse formatie die sinds 2018 actief is, en belicht wie zij zijn en niet geheel onbelangrijk, welke muziek zij willen maken. Met zo’n introductie scheppen we natuurlijk niet echt een basis voor vergelijking, maar misschien kan dat ook niet….
De EP begint dromerig met ‘Lillian’. Met veel synthesizer invloeden en een 80’s vibe die aan Kraftwerk doet denken. De vocalen van Henry Manninen zorgen voor de opbouw die de link naar metal blijkt te zijn. Wat Roope Lappalainen en Juha Rantala de gelegenheid geeft zich te laten horen op de gitaren.
De contradictie met ‘Lillian’ kan niet groter. ‘Divine’ als opvolger blijkt een heuze beuker. Waarbij vooral Niko Haavisto indruk maakt op de drums. Het is een ware energie explosie. De vocalen van Henry Manninen zijn helaas niet altijd even constant.
De constante factor op de vocalen blijkt ook een struikelblok in ‘Wake’. De agressie is enorm maar zanger Henry Manninen mist gewoon nog wat techniek. Het is wederom drummer Niko Haavisto die hier indruk maakt. Wat een tempo! Het gitaarwerk vult hier prima op aan, met een goede groove. Het is vooral hard, en een vleugje melodie (wat otbreekt) had het geheel kunnen versterken.
‘Mother’ begint met rockende gitaren. Het zangwerk lijkt hier iets sterker, maar is nog steeds een beetje rommelig. In het middenstuk is het dan vooral gas erop! Het is vooral ramwerk op de drums en de rest van de band die niet lijkt te volgen. De overgang naar meer melodie is dan weer net niet goed, en zorgt voor een rare contradictie. De mannen lijken in ieder geval boos
op iemands moeder, want het gaat werkelijk alle kanten op en niet in positieve zin. Doelloos rammen wordt afgewisseld met melodieuze stukken. Divers is het wel, maar daar is alles mee gezegd.
‘From Within’ lijkt te beginnen met een rustige rock intro, maar dat zegt niks. Na ‘Mother’ is er een hoop vertrouwen weg, hoewel dat doorgaans niet het gevoel is wat moeders naar boven brengen. I At Last zal hard moeten werken om waardig af te sluiten, want dit nummer duurt wel 7 minuten. De opbouw blijkt gelukkig prima en het geheel blijkt ook gewoon een geheel, en niet meerdere nummers in één. Na de opbouw komen er wel wat vreemde gitaarloopjes naar voren, en ook op de vocalen wordt meer gespeeld met diverse stijlen, toch wordt alles bij elkaar gehouden door wederom sterk drumwerk.
Magenta is niet de beste debuut EP. Waar binnen metalcore er veel ruimte is om te experimenteren met verschillende stijlen, heeft I At Last misschien wel te veel van die ruimte gepakt. ‘Lillian’ klinkt alsof het van een andere band kan zijn, en is de vreemde eend in de bijt. Daarmee misschien wel het beste nummer op de EP. De overige nummers zijn of rommelig of missen net iets….Er is in ieder geval genoeg om nog door te ontwikkelen.
Tracklist
1. Lillian
2. Divine
3. Wake
4. Mother
5. From Within
Rating: 40/100
Uitgever: Inverse Records
Website: I At Last