‘AB III’ ligt in de lijn van het vorige album ‘Blackbird’. Dat album kende echter een paar heftigere momenten. Deze zijn niet aanwezig op dit album. Een song als “Ties That Bind” vind je niet terug op ‘AB III’. De songs zijn behoorlijk sober maar door de productie klinken ze vertrouwd bombastisch. Iets waar de band patent op lijkt te hebben. De refreinen worden vaker gedubbeld dan op voorgaande albums. Dit is de grootste muzikale ‘verandering’. De band speelt op safe en stelt niet teleur en verrast niet. Waar nodig bevindt zich een mooie melodieuze gitaarsolo van Tremonti (“Fallout”). Een gitarist die de kunst beheerst van het spelen in dienst van de song en die plek niet gebruikt om eigen kunnen te etaleren ter glorie van zichzelf. 

De hoofdrol is weggelegd voor Myles. De rest van de band doet wat in haar kunnen ligt om Myles zoveel mogelijk ruimte te geven en te ondersteunen bij zijn zoektocht naar antwoorden op tal van levensvragen. Het album geeft na een paar luisterbeurten alles al prijs als het om de muziek gaat. De band heeft zich hoorbaar niet tot doel gesteld om vernieuwend bezig te zijn. (Is ‘vernieuwend’ per definitie ook beter?) Ook de plek op de producers-stoel wordt wederom ingenomen door Michael Baskette. Sommige songs kabbelen iets te veel voort. Iets wat op het vorige album niet het geval was. Daar tegenover staat dat songs als “Life Goes On” en “I Know It Hurts” vragen om een waardige speakergerichte aanpak: op tien zetten en voluit meebrullen! En dit zijn maar en paar voorbeelden want er zijn er gelukkig veel meer.