Het tweede album ‘A prelude to sorrow’ volgde dan ook snel in 2018; dit album stond in het teken van het afscheid van Adam Sagan en liet bij vlagen een wat donkere, rauwere kant zien van de band (ik vind de vergelijking met het album ‘Awake’ van Dream Theater wel op z’n plaats). Als tussendoortje kwam in 2019 nog de EP ‘Vintage’ uit die werd begeleid met akoestische optredens als voorprogramma van Sonata Arctica (die ook een akoestische set speelde). Een aantal bekenden van mij waren ook aanwezig bij dit concert en vonden het optreden van Witherfall het beste dat zij ooit hadden gezien.

Nu ligt dus het nieuwe derde studio-album ‘Curse of Autumn’ voor. Dit album combineert het beste van beide vorige albums (melodie, duisterheid, een zekere rauwheid). Na het intro schiet het album van start met het heavy en snelle ‘The last scar’. Opvallend is de wisseling tussen rauwe, lage zang en de hoge uithalen van Joseph Michael. Het nummer knalt in Painkiller-tempo uit je speakers met een gitaarsolo om je vingers bij af te likken. Het volgende nummer ‘As I lie awake’ heeft een betoverend refrein en bij ‘Another face’ denk je terug aan Nevermore ten tijde van het album ‘Dead heart in a dead world’.

Bij het nummer ‘Tempest’ word je in een achtbaan van emoties meegenomen; van stevig en heavy (loodzware riff) naar haast melancholisch. Kortom, genieten geblazen! Van het nummer ‘The other side of fear’ was het refrein al tijdens het debuutalbum geschreven; het nummer zou oorspronkelijk op de tweede plaat komen, maar paste niet in het thema van de tweede plaat (eerbetoon Adam Sagan), vandaar dat het nummer nu op de derde plaat verschijnt. Check ook de geweldige videoclip die van dit nummer is geschoten. Tof!

Rustpunt op het album is het sombere ‘the river’. Een nummer dat is geschreven als eerbetoon aan de overleden vader van zanger Joseph. Een nummer dat echt bij je binnenkomt derhalve. Klapstuk is het nummer ‘…And they all blew away’. Dit nummer brengt alles wat Witherfall zo bijzonder maakt, bijeen. Let ook op de ritmesectie van Anthony Crawford en Marco Minneman in dit nummer. Genieten voor de liefhebbers!

Het album heeft een geweldig geluid door de productie van Jon Schaffer (Iced Earth) en mix van Jim Morris. De nummers hebben een vol geluid maar de melodieën blijven mooi behouden. Een album die je eigenlijk ook een keer met koptelefoon moet beluisteren. Zo mooi om te horen hoe al die instrumenten op elkaar inspelen en het beste bij de band naar boven haalt. Het album sluit af met ‘Long time’ van Boston, een prachtige ballad waar Witherfall z’n eigen draai aangeeft. Een nummer dat qua sfeer misschien beter op ‘Vintage’ had gepast, maar en kniesoor die daarom maalt.

Bijzonder vermelding verdient ook de cover van het album; Kristian Wahlin heeft er weer een prachtig kunstwerk van gemaakt, net zoals hij dit op de vorige albums ook al deed. Hiermee ontstaat er als het ware ook een verhaallijn van de verschillende hoezen van de albums. Het laatste album heeft de kleur rood meegekregen (thema woede en frustratie).

Kortom, ‘Curse of Autumn’ heeft alles in zich wat een album tot een klassieker zou kunnen maken. Voor mij alvast één van de kanshebbers voor het album van het jaar 2021, al is het jaar nog pril. Het album verschijnt op 5 maart a.s. bij Century Media Records en is naast digitaal verkrijgbaar op mooi gekleurd vinyl en cd. Ren naar je platenboer (op afspraak) en scoor dit geweldige album; dit soort bands en releases zorgen dat de Metal springlevend blijft.