Ik zou wat kunnen vertellen over de bandsamenstelling, maar verder dan B. Kråbøl als zanger kom ik niet. Misotheist is meester in de anonimiteit, zodat het vooral over de muziek gaat. Zoals het hoort, net als vroeger, zullen we maar zeggen. In een half uur krijgen we via 3 nummers een gitzwarte smurrie over ons uitgestort, die het midden houdt tussen Sinmara en DeathSpell Omega. De plaat trapt af met ‘Acts of the Flesh’, dat direct 16 minuten duurt. Na een dronend intro van ongeveer een minuut waarbij je je klaar kunt maken voor wat komen gaat, barst er een vulkaan van duisternis uit over je. De zang is misschien meer grunt dan scream, maar het valt precies in de mix van blasts, dissonate riffs, hoge tonen totdat we naar een paar minuten in een soort relatieve rust terecht komen. Echt tijd om op adem te komen krijgen we niet, want we zitten weer in de volgende duistere maalstroom. Deze mondt uiteindelijk uit in 5 minuten slepende black met een vet thema. Daarna volgen nog twee nummers die een stuk korter zijn, namelijk ‘Benefactor of Wounds’ en ‘Rope and Hammer’, die allebei een beetje volgens hetzelfde thema opereren. Laverend tussen blastbeats en sferische passages, maar met een gitzwarte licht chaotische en nerveuze saus overgoten. Alsof je nooit rust krijgt en altijd in het zwarte moeras zal blijven hangen.

De plaat komt uit op Terratur Possessions, die zelf vinden dat dit “het” geluid van dit Van Records sublabel is. Ik kan mij daar wel redelijk in vinden. Deze plaat zal denk ik hoge ogen