Een ding dat niet meer gaat veranderen is dat gitarist Jonathan Hultén zijn laatste plaat opgenomen heeft, en per einde 2020 de band verlaten heeft. Hij nog wel te horen op ‘Where the gloom becomes sound’. In hoeverre dit invloed heeft gehad op de songwriting, is lastig te beoordelen aangezien de lekker lopende gitaar melodieën met gothische hardrock en grunt duidelijk de vorm behouden heeft van de voorgaande platen. De focus ligt weer wat meer op de vocalen dan voorheen, wat de muziek toch weer net een twist geeft ten opzichte van de twee vorige platen, die qua geluid vergelijkbaar zijn. Het heerlijke gitaarwerk is in iedere geval wel gebleven, zoals op ‘Daughter of the Djinn’ goed naar voren komt. Zo heeft elk nummer wel zijn momenten heeft, is het niveau over de hele breedte toch lager dan op ‘Children of the Night’. Het tempo is wel vaak wat aan de lage kant, terwijl juist bij een kleine versnelling de muziek mij het beste ligt. Een goed voorbeeld is ‘Dirge of a Dying Soul’, wat nog meer tegen doom aanschurkt dan het wat meer rockende ‘Funeral Pyre’.

Al met al heeft de band zeker weer een goed wegluisterende plaat gemaakt, waar ook meteen de kleine zwakte insluipt. Het luistert net allemaal wat te makkelijk weg, waardoor je aandacht er niet altijd volledig bij blijft. Jonathan Hultén sluit dan ook niet af met een wereldplaat, maar wel een hele degelijke. Op een duistere druilerige zondagmiddag, met een goede borrel erbij is dit wel de plaat die je voor het haardvuur op kan zetten om lekker in een melancholische stemming te komen.