Men houdt de poot nog steeds stevig op het gas, en knallen er meteen in met ‘Judo Killer’, een supersnelle track. Het titelnummer volgt, waarin zanger Philly Byrne het wat hogerop zoekt wat zang betreft en soms zelfs aan Blitz doet denken. De pret is er niet minder om. Gama Bomb doet waar ze goed in zijn, thrash met een knipoog, zoals ook het navolgende ‘Miami Supercops’ weer laat horen. Supersnelle song als een speed chase door de straten van Miami, te gekke riffs en solo’s in moordtempo.

Ook zijn de invloeden uit de punk en hardcore nog volop gebleven, zoals te horen in ‘She’s Not My Mother, Todd’. Spetterend gitaarwerk en razendsnelle songs die in sneltreinvaart voorbij vliegen, puur uptempo genieten. De plaat gaat dan ook veel te snel naar z’n eind waarbij diverse, eigenlijk alleen maar, hoogte punten de revue passeren. Nummers als ‘Iron Blood’, ‘Sheer Khan’ zullen het live zeker ook goed doen. Waarbij laatstgenoemde en ‘Rusty Jaw’ toch wel favoriet zijn. ‘Monsterizer’ klinkt hyper alsof de mannen een krat Monster energy achterover hebben geslagen. En ook afsluiters ‘Electric Pentacle’ en ‘Gone Haywire’ mogen er zijn, absoluut geen vullers op dit album.

Al met al een zeer prettig plaatje weer van Gama Bomb, wat eindigt zoals het begon, met een rotgang!