Het album opent heel rustig met “The Love Divine” waarin we wat computergeluiden horen met wel een dringende pieptoon waardoor je toch niet geheel gerust bent. “Aphelion Void” begint dan vervolgens met dubbele bass en een typische black metal riff. Als Aldrahn in zet is het weer net zoals ‘vroeger’. Het doet erg denken aan ‘Supervillain Outcast’ maar de productie is wat opener en organischer waardoor de muziek nu beter uit de verf komt. Echter, zodra de piano toeslaat is het net alsof we terug zijn bij “Satanic Art”. Ook de saxofoon wordt niet geschuwd. Het klinkt allemaal vrij apart en avantgardistisch. Als het wat rustiger wordt, heeft het zelfs veel weg van de aparte sfeer die een band als Virus als geen ander neer kan zetten. De 5 composities die op dit album te vinden zijn zijn eigenlijk bijna allemaal gelijk qua opbouw. Stukje black, lang middenstuk apartheid, meer black, meer apartheid. Als je ze allemaal hebt uitgezeten ben je meer dan een uur verder. Maar dit vliegt voorbij. Het is bijna niet te geloven, maar de gekheid in de muziek heeft een kalmerend effect en hierdoor luisteren de nummers makkelijk weg ondanks de zware materie die je voorgeschoteld krijgt.

Uitleggen wat dit album is uitermate lastig, zo progressief en avantgarde is de black metal verworden. Mocht je wel wat van sfeer, soundscapes, proggy, jazzy gitaarlijnen en rare vocale uithalen houden en zie je wel iets in een band als Virus, Ved Buens Ende of zelfs Whirling, dan zou je dit album eens een slinger moeten geven. Verwacht geen complete terugkeer naar black