Albumopener “Satan’s Tomb” begint dan ook met een gitaarlijn dat zo angstvallig veel op ‘Melissa’ van het gelijknamige album lijkt dat ik meteen met kippenvel zit. Het nummer begint rustig, met wat tekst van Cage opkomend gitaarwerk, maar als we eenmaal losgaan, gaat het ook echt los. Cage blijkt een behoorlijk register te hebben zonder dat het naar falsetto gaat neigen. Maar het riffwerk oh het riffwerk. Het klinkt ouderwets met een moderne productie. Het nummer wisselt tussen wat meer up-tempo voor het couplet en mid-tempo voor het refrein waarin de gitaren goed naar voren komen. Halverwege het nummer komt ook nog een dubbele solo langs, en dan weet je zeker dat de twee heren weer goed in hun vel zitten. Het nummer roffelt lekker door en krijgt zelfs ook nog een zwaar staartstukje. Het enige is dat bij Peck z’n hoge uithalen op een gegeven moment lichtelijk gaan irriteren. In het lage register is de man uitermate op zijn plek maar zo hoog is het net niet. Niet dat ik nu meteen meen dat het King Diamond had moeten zijn, maar er wrijft gewoon iets bij het horen van de uithalen. 

“War Witch” begint woest maar vervalt snel in een bekend galopje. Ook hierin is er genoeg sologeweld te horen. De afwisseling tussen melodieus en stampen is goed doorgevoerd door het hele nummer, behalve de laatste minuut waarin we zwaar gitaarwerk krijgen en Peck die er de titel van het nummer overheen kwijnt. Dat had niet gehoeven. “New Gods” begint heel zachtjes met subtiel bas en drumwerk. Eenmaal los begint het redelijk standaard, maar