Alghazanth maakt in eerste plaats traditionele black metal waarbij de vele lagen in de muziek en het slimme gebruik van keyboards ervoor zorgen dat het geheel zeer melodieus en symfonisch klinkt. Het album luistert gemakkelijk weg en voor je het weet, is het al weer uitgespeeld. ‘Eight Coffin Nails’ bevat ook alle noodzakelijke elementen, van tremolo picking tot melodieuze gitaar lijnen gecombineerd met rauwe vocalen, een krachtig en prominent drumspel, aangevuld met keyboards klanken op de achtergrond om sfeer aan het geheel te geven. Ook op deze achtste full-length is er genoeg variatie te vinden om dit album als minstens zeer interessant en pakkend te noemen. Waarom de heren hebben besloten te stoppen is dan ook een raadsel want aan kwaliteit ontbreekt het zeker niet.

Het is dan ook moeilijk om een track als uitschieter te noemen. Nummers als ‘Self Exiled’, ‘Facing the North’ en ‘Aureate Waters’ zijn machtige nummers die een ijzige ambiance weergeven en je direct in hun greep nemen en houden. Aansluitend ‘The Upright Road’ en ‘At their Table’ verhogen het tempo en doen meer traditioneel black aan. De wisseling in tempo, van zeer snel naar ineens super sferisch op ‘The Foe of Many Masks’ maakt dit nummer bijzonder. ‘Twice Eleven’ en ‘Pohjoinen’ bouwen de snelheid in etappes af om met de sublieme ‘To Flames the Flesh’ te eindigen, een gewichtige afsluiter van ruim negen minuten. Dat laatste nummer lijkt wel geschreven te zijn als afscheidsnummer, in ieder geval zo voelt het wel aan want zo doet de symfonische en melancholieke melodie wel aan.