Met ‘Loadsome’ wordt het album vol energie geopend. Het begint hard en chaotisch. Het is vol agressie en vooral screaming. Het is weinig eenheid en vooral hard rammen, zelfs een vleugje punk valt erin terug te horen. Gelukkig duurt het lekker kort, om toch iets positiefs te noemen. Vervolgens komen ‘In Line For Halos’ en ‘Insecurity Checkpoint’ voorbij die je als luisteraar doen denken dat je eigenlijk al die tijd nog in het eerste nummer bevindt. Beide nummer zijn hard, rommelig en missen variatie als het aankomt op gebruik van akkoorden. Breaks worden niet functioneel ingezet. Ook de inbreng van een vleugje clean vocals is om te janken en matched helemaal niet met het screaming gedeelte.

Het vierde nummer ‘Come On In, The Water’s Pink’ lijkt dan eindelijk eens de broodnodige variatie te brengen. Het opent zowaar rustig en er is even geen screaming, wat daadwerkelijk oorstrelend aanvoelt. Er is zowaar sprake van een opbouw en dat is een enorme vooruitgang. De vocalen verbeteren helaas niet veel. Geen screaming, maar clean is het eigenlijk ook niet best. ‘Goodby Sweet Betty’ is eigenlijk een soort van intermezzo. Normaal kan dit een positief gevolg hebben voor het verloop van het album, echter als het intermezzo langer duurt dan een gemiddeld nummer op een album van slechts 9 nummers, heeft het totaal geen toegevoegde waarde. Daarnaast is het muzikaal zeker geen break voor de oortjes, eerder een pijnlijker ervaring.