Wat dat betreft is er nogal een contrast tussen de EP en dit nieuwe album. Dit nieuwe album is namelijk gewoon beuken tot en met. Weliswaar met de kenmerkende gitaarlijnen die we kennen van de bands, maar bijna zonder enige tempowisselingen in de drums. Alles is vol gas gaan. Pas halverwege het 3e volledige nummer (Disgusting Breed of Hagglers) is er even ruimte voor een ander drumtempo wat veel meer lijkt op wat we kennen van de EP. Hierdoor komen de gave gitaarriffs meteen veel beter over dan als ze verzuipen in het blastgeweld. Dat maakt de titel en het onderwerp ook enigszins bevreemdend voor de mensen die de tekst niet kunnen verstaan.

Bij het eerste album relateerde nog alles aan de koude stormen op de wintersteppes van Oekraïne, maar het tweede album relateert veel meer aan mensen en schrijvers (het nummer ‘Gustav Meyrink’s Prague’ bijvoorbeeld, aangezien de hoofdpersoon van het bekendste boek van deze schrijver uit Praag komt). Ook in de nummers 5-7 is er enige verandering te merken in de drumstijl, maar eigenlijk is daarbij het enige dat anders is de snare die wat minder vaak wordt aangeslagen. Verder dendert de band in volle vaart door. Van alle nummers is het slotstuk ‘Bookworm, Loser, Pauper’ qua gitaarwerk zeker goed te luisteren, maar uiteindelijk is door het bijna alleen maar gebruiken van blasts de koek behoorlijk op aan het eind. Dit album zet je eigenlijk gewoon op als je een achtergrondruisje wil horen, want de melodieën en