Na de meer dan prima EP ‘Within the Weaves of Infinity’ is het nu tijd voor de tweede full-length. Opener ‘Apparition’ start langzaam op, maar het enigszins typische gitaargeluid laat zich meteen horen. Wat opvalt is dat de bas ook goed hoog in de mix staat. Qua gitaarspel lijkt het een voortzetting van de EP. Als het nummer echt start valt op wat voor een pakkende en aparte riffjes de band in de muziek weet te verwerken. Als een kolkend koude maalstroom word je als luisteraar de diepte ingezogen. ‘Mephitic Haze’ is een veel te headbangfähig nummer terwijl het drumtempo vrij hoog ligt op sommige stukken. Het hele album gaat over sirenes, spoken en andere geestesverschijning en die ijle sfeer hoor je ook terug in de muziek. ‘The Arteries of the Earth’ heeft een paar hele lekkere gitaarlijntjes en riffjes die over de luisteraar worden uitgestort. ‘Crimson Stars’ bevat tussen alle duistere momenten juist ook weer een bijna rock-achtig stukje wat gek genoeg er prima in past juist omdat de omliggende muziek zo duister en meeslepend gebracht wordt. ‘Úr Kaleik Martraða’ bevat prima dissonant gitaarwerk en pakkende momenten zonder de chaos van de storm uit het oog te verliezen. Het titelnummer bevat meer van al het bovenstaande.

Nu vallen er twee dingen na alle luisterbeurten op. Het eerste is dat geen enkel nummer erg echt heel duidelijk uitspringt. Alle nummers zijn van een hoog niveau maar je komt niet heel veel een heel specifiek stuk of riffje tegen wat je echt kan identificeren als ijkpunt van de plaat.