Het album opent al meteen met de flinke doorstamper ‘Battles and Brotherhood’ (drie keer raden wat ze tijdens het refrein zingen). Hoewel de Manowar-referenties nou niet overduidelijk zijn, moet ik onwillekeurig toch aan deze band denken als ik ‘battle-axes’, ‘steel’ en ‘metal’ hoor. Echter weet de band dit toch netjes te omzeilen door te laten horen dat ze hun hand niet omdraaien voor melodische riffjes tussen de zwaardere stukken in te plakken. ‘Rock in Hell’ laat zelfs nog meer melodie horen en ‘rockt’ dan ook behoorlijk. De adoratie van oudere heavy metal bands wordt hier zeker niet onder stoelen of banken gestoken, gezien de riffs en de solo’s allemaal wel doen denken aan de oudere bands. Het nummer ‘Preacher’s Daughter’ laat zelfs horen dat er nog oudere invloeden in het werk van de band zitten. Het met hammond-orgel doorspekte nummer doet meer denken aan een jaren ’70 hard rock nummer in een modern jasje, en dat is helemaal niet erg. Het geeft zo een leuke afwisseling met de rest van de nummers.

 ‘Call of the Hammer’ beukt dan weer hard door en ook ‘Snake Fighter’ hakt er flink op los. ‘All Of Them Witches’ is wat epischer van aard. Het begint met een opkomend, langzaam intro en bevat ook weer de nodige keyboard-effecten. Als het nummer dan eenmaal echt begint is het net Iron Maiden dat losbarst inclusief kenmerkende gitaarloopjes. Halverwege het nummer worden we getrakteerd op nog meer riffs over een ronkend samenspel van bas en drums