luisteraar op zat te wachten. Hier wel een kleine flirt met rap, maar dat werkt altijd prima met de juiste dosis agressie. ‘Let Me Be Sad’ is dan wel weer wat rustiger, maar de juiste balans tussen rap en rock lijkt gevonden. Dit is een prima nummer waarin ook duidelijk wordt gemaakt dat de beide stijlen elkaar zeker niet bijten en ook op een mooie manier zonder agressie gebracht kunnen worden. Met ‘Deadweight’ wordt er nog eenmaal een rammertje neergezet. Dit is echt zo’n nummer voor in de pit. Het album eindigt echter rustig met het gevoelige ‘I Don’t Belong Here’. De vocalen van Brian Burkheiser worden uiterst subtiel weg gezet, en op dit soort momenten zijn we blij dat hij nog steeds als een nachtegaal klinkt.

Met maar liefst dertien nummers aan muzikale diversiteit laat I Prevail horen dat ze van vele markten thuis zijn. ‘Trauma’ gaat net die stap verder die vele bands misschien niet durven te nemen. Het is dan ook niet makkelijk om een oordeel te vellen over deze productie. Je kan niet stellig zeggen dat het niet je ding is. Dit laatste omdat er voor een ieder wel iets op lijkt te staan. Deze overkill aan keuze kan dus ook in hun nadeel werken. Nummers als ‘Bow Down’, ‘Gasoline’ en ‘Deadweight’ springen er echt uit voor de gitaarfanaat, en zijn gelijk van dusdanig niveau dat dit album voor hen zelfs valt aan te raden, echter staat er voor de liefhebber van meer gevoelig materiaal, rap / rock enz. voldoende andere nummers op. (Daar waar de rammende gitaarfanaat waarschijnlijk afhaakt). Wat in ieder geval staat als een huis, is de productie. De nummers zijn wel doordacht en zo ook de samenstelling van het album.